یاد باد 5 اسفند

نمی گوید دوستت دارم

اما

آفتاب ِ نگاهش

راه را روشن می کند

و با دل شوره ای

لرزان می پرسد:

چه دیر آمده ای؟

 امسال اسفندی  دیگر از فصلِ عشقِ زندگی مان  را کنار هم جشن گرفتیم... رستوران طلاییه و تپه های لشکرک و کیک دست ساز مادر و پسری ،سال گردی دیگر از پیوندمان...پیوندی که من و تو را مـــــــا کرد و  بر سر یک سفره نشاند... و گلی که از مهربانی بدستمان رسید تا غافلگیرمان کند

و آن معجزه ی بی نظیر خدا...همان فرشته که از من و توست...تجلی عشق و احساس ما...با حضورش خوشبختی مان را به حق کامل کرده ...ماشاالله

که آروزی برآورده شده ی دیروزمان بود...یادت هست؟! خدایا شکرت. 

دیروزمان هرچه بود گذشت...که جز خیر و نیکی بود....خـــــــدا ، بی نظیر ترین همراه...ممنون از نگاه مهربانت...از آغوش همیشه بازت...از این چند سالی که بو دی...نگهبان تمــــــــام لحظه هایمان ، فردایمان را به تو می سپاریم...

مثل همیشه...توکلت علی الله.